Sjúkuangist inniber, at ein á hægsta stigi er tilvitaður um kropp sín og hevur lyndi til at finna villur og sjúkur allastaðni. Lættir tilburðir av sjúkuangist eru sera vanligir og geva sjálvdan trupulleikar, sum hava tørv á viðgerð. Í meira álvarsligum dømum kann sjúkuangist tó føra til, at ein allatíðina er upptikin av, hvat merkist í og sæst á kroppinum, og áhaldandi stúrir um, at ein hevur eina álvarsliga sjúku, og ikki er nøgdur við ella blívur róligur av, at læknin vissar um, at tað ikki er so. Í hesum førum, har óttin er órógvandi ella brýtur álvarsliga inn í gerandisdagin, kann tað vera ein stórur lætti at leita sær hjálp.

Summi av eyðkennunum við sjúkuangist eru:

• Tvangstankar um at líða av eini sjúku ella øðrum heilsuviðurskiftum, sum eru torfør ella ógjørlig at fáa úr høvdinum.
• Ótti fyri at líða av eini álvarsligari kropsligari sjúku, ella tankar um, at ein fer at fáa eina slíka sjúku í framtíðini.
• Uppmerksemi móti kropsligum virksemi, kropsligur varhugi, kropsligar reaktiónir ella minni kropsligar trupulleikar, sum verða mistulkaðir sum álvarsligar sjúkur.
• Kenslusemi, t.e. at um ein hoyrir ella lesur um eina ávísa álvarsliga sjúku, fer ein at óttast fyri, at ein hevur ella fer at fáa hesa somu sjúku.
• Ovurstórur áhugi fyri medisinskum upplýsingum.
• Óveruligur ótti fyri at verða smittaður ígjøgnum okkurt, ein hevur nomið við ella etið, ella ígjøgnum ein persón, ein hevur verið í samband við.